Zonder verraad is het bijna geen echte ‘founder story’. En ook de Springcast story kent een verraad-verhaal. En uit dat “verraad”, haalde ik uiteindelijk waardevolle learnings…
Je door je co-founder verraden voelen, dat is geen goed begin… zou je kunnen denken. Maar ondanks mijn gevoel van verraad heeft de betreffende persoon niets fout gedaan. Het was zijn goed recht.
En juist uit deze ervaring heb ik waardevolle learnings gehaald. Want ondanks dat ik me eerst even ontzettend boos voelde over de move van mijn ‘co-founder’, heb ik er meer uitgehaald dan dat het me gekost heeft.
Let’s dive in!
Een technische co-founder
In Silicon Valley is het een no-go voor investeerders om te investeren in een tech start-up zonder technische co-founder. Hierdoor denken veel ondernemers dat het een must is om een technische co-founder te hebben, maar niets is minder waar [1]
Maar die Silicon Valley filosofie was niet de reden waarom ik een co-founder zocht. Of nog beter gezegd… ik zocht helemaal geen co-founder. Hij kwam gewoon op mijn pad.
En ik onderneem ook op gevoel en geloof er heilig in dat ‘het universum’ kansen op je pad brengt die noodzakelijk zijn om je doelen te bereiken… al is dat niet altijd zoals jij en ik denken dat het bedoeld is. Je moet die kansen uiteraard wel herkennen ;).
In mijn geval kwam er een programmeur op mijn pad. Tijdens onze kennismaking ontdekte ik dat hij al eens iets had gedaan met video-hosting. Daarnaast had hij nog een aantal relevante projecten als freelancer gedaan.
Ik besloot het idee waar ik al even mee speelde (globaal) aan hem (laten we hem Co noemen) te pitchen en vroeg hem of hij voor mij een podcast hosting platform zou kunnen bouwen.
Betaald. En later kon hij instappen als co-founder als hij dat wilde en de samenwerking goed beviel.
Hij kon het en hij wilde het. Maar wel direct als co-founder.
Easy come easy go
We maakten een vliegende start en binnen een paar dagen hadden we al een basis neergezet. Co had een fundament gebouwd en ik had een marketingplan en strategie geformuleerd.
We hadden de wind er flink onder en maakten samen mooie stappen.
Maar toen…
Toen moesten we het gaan hebben over de zakelijke kant van onze samenwerking. We hadden al bij de start naar elkaar uitgesproken hoe we dit wilden aanvliegen. Co wilde 50% van de aandelen en ik wilde voorkomen dat we 2 kapiteins op een schip hadden. Zelf had ik een aandelenverhouding van 60/40 in mijn hoofd. Ik 60% en Co 40%.
Volgens de standaarden een zeer royale verdeling als je de slicing the pie methode gebruikt om de aandeelverhouding te bepalen. Die methode kijkt naar achtergrond, skills, verantwoordelijkheden, etc.
Maar goed…
Ik deel graag met de mensen met wie ik samenwerk. Dus 50/50 was akkoord. Maar alleen als we in de statuten het stemrecht onevenredig zouden verdelen, want ik geloof niet in 2 kapiteins op een schip. Dat gaat in de praktijk te vaak fout. Dat vond Co prima. Dus de notaris werd gevraagd alles in orde te maken.
Long story short.
Drie dagen voor het tekenen bij de notaris ontving ik een mail…Co besloot om persoonlijke redenen en na wat sparren met zijn omgeving af te zien van onze samenwerking.
Om, wat even later bleek toen ik hem aanbood de code alsnog van hem te kopen, zelf met het project verder te gaan. Met mijn product-ideeën, mijn marketingplan en… mijn strategie.
De learnings
Ja, de eerste paar weken was ik woest! Dit was mijn opportunity, mijn product-idee, mijn strategie. Maar langzaam verdween de boosheid en maakte het plaats voor iets krachtigers… enemy energy.
1. Enemy energy
Er is niets wat je zoveel energie geeft als een vijand waar je tegen ‘vecht’. Want ondanks dat ik het gevoel had dat ik full power werkte aan ons project, merkte ik dat ik door deze situatie een ander soort energie-potje kon aanspreken. Ik noem het enemy energy.
Tot op de dag van vandaag (toch al 5 maanden later), heb ik de beschikking over een bijna onuitputbare energie om te bouwen aan Springcast.
2. Strategisch samenwerken
Ik geloof in de goedheid van de mens en ga liever 9x op mijn bek door de verkeerde mensen te vertrouwen dan dat ik 1x iemand niet vertrouw die het wel verdient.
Maar… ik heb hier wel iets van geleerd.
Er is een verschil tussen vertrouwen en naïef zijn.
Dat werd pijnlijk duidelijk in deze samenwerking. Ik zal hieronder voor je opsommen wat ik zag als vertrouwen en wat uiteindelijk naïef bleek te zijn.
Vertrouwen
- Idee pitchen
- De samenwerking verkennen
- Snel met de samenwerking beginnen
- Een 50/50 aandelenverhouding
Naïef
- Productvisie (strategie) delen
- Marketingstrategie delen
- Gelijkwaardig zeggenschap
Uiteindelijk zul je alles moeten delen als de samenwerking zich blijft ontwikkelen, maar timing is alles!
In mijn geval heb ik teveel ineens gegeven, waardoor de co-founder feitelijk een blueprint had om zelf het bedrijf op te bouwen. Zo makkelijk is het natuurlijk niet, maar die indruk kan het wel wekken. Bovendien moest ik dus mijn complete strategie omgooien en dat is een biggie. Volgende keer bewaar ik dat soort informatie tot de samenwerking formeel is.
3. It's not that important
Toen het net gebeurd was, had ik het gevoel dat het een catastrofale gebeurtenis was die alles wat ik had opgebouwd tot dan toe zou vernietigen. Dat het de wind uit mijn zeilen zou halen, waardoor het moeilijker zou worden om het product in de markt te zetten.
Maar tegendeel bleek waar. Nu is het iets minuscuuls in de journey van Springcast. Bovendien heeft het de wind niet uit de zeilen gehaald, maar heeft het juist een enorme wind in de zeilen geblazen, waardoor het zich juist allemaal sneller ontwikkelt.
Anyway… de learning… keep your head cool. It’s not that important.
Coming up
In mijn volgende update ga ik in op focus. Hoe past Springcast in mijn focus? Welke afwegingen heb ik gemaakt… en wat is dan mijn focus?
Schrijf je in op mijn nieuwsbrief als je op de hoogte wilt blijven van nieuwe updates.
